Harry

 Het is halverwege de middag op vliegveld Campo dell'Oro nabij Ajaccio. Twee schitterende weken Corsica  liggen achter ons en hét gevoel overheerst. Het gevoel dat iedereen wel kent. De vakantie is ten einde en we verlangen ineens sterk naar huis. Zelfs de autorit richting de luchthaven door de mooiste natuur van Europa kan dit gevoel niet verdringen.

De schuifdeuren van de vertrekhal gaan open en ineens is het besef er: we gaan weer naar Nederland. Voor het informatiebord staan naar schatting 50 stellen van middelbare leeftijd. Hij in geruit overhemd, zij met een driekwart broek en lekker makkelijk kort kapsel. Bergschoenen eronder en klaar zijn de Hollanders. Gelukkig is er genoeg ruimte om even te vluchten van deze harde confrontatie met de reizende Nederlander. 

Eenmaal bij de gate is er echter geen ontkomen meer aan. We ploffen neer en kijken eens goed om ons heen. Links zijn twee stelletjes blijkbaar samen op vakantie. Type Wim, type Connie, type Bert en type Gerda. De dames keuvelen er gezellig op los, terwijl Bert er wat verloren bij zit. Wim is naast het type Wim ook nog eens het type fotograaf. Met zijn veel te kleine toestel zet hij zijn drie reisgenoten op de foto. Armen gestrekt, turend naar het kleine schermpje van de camera in zijn hand. Bert trekt een gekke kop, terwijl Gerda en Connie giechelen om ‘die gekke Wim’.

Inmiddels is er ook rechts van ons een stel gezeteld. De man heeft of geen goede vakantie gehad of hij heeft een slecht huwelijk. Vrolijk is hij in elk geval niet. De Franse reizigers die wachten op hun binnenlandse vlucht vormen makkelijke slachtoffers. ‘De Fransjes gaan. Dahaaaaaag Fransjes’, klinkt uit de mond van de Nederlander als ze opstaan en gaan boarden. Hij verlangt duidelijk naar de slappe koffie op kantoor en is klaar met het reizen. ‘Het hoeft voor hem allemaal niet’.

Wanneer we eindelijk mogen boarden, blijkt het vliegtuig nog niet geland. Aan de rand van de start- en landingsbaan wordt de ergste nachtmerrie waarheid: met alleen maar Nederlandse toeristen op een klein stukje Corsica. Opgepropt.

De paniek slaat toe. Overal waar we kijken, zien we de typische Nederlandse dingen. De bebaarde man naast ons heeft een zandkleurige korte broek aan, nonchalant shirtje, bergschoenen en uiteraard een rugzak waar ‘lekker veel in kan’. Eentje met kompas. Aan de andere kant hetzelfde liedje, maar deze keer iemand met een pet. Een pet die met een touwtje en een klemmetje vastgemaakt is aan het shirt. Anders waait ‘ie weg.

Het toestel dat ons via Sardinië naar Nederland zal vliegen, landt. Een foeilelijk vliegtuig van Sunweb. ‘Harry van de Sunweb. Haha, Harry komt ons halen’, klinkt het om ons heen. Een grap die vervolgens nog een paar keer wordt herhaald en als een soort wave door de groep mensen golft. We kijken elkaar aan en weten het meteen. ‘Zo worden wij later ook.’