Ik raakte de eerste helft, die op die leeftijd gelukkig niet zo lang duurt, geen bal. Alle ballen gingen langs me heen. Mijn moeder vond het zielig en had last van plaatsvervangende schaamte. En terecht!
Ook de trainer, de vader die deze zaterdag de lul was om het team te begeleiden, was mijn opvallende onopvallendheid opgevallen. Zijn ingreep bleek er eentje van iemand met een gouden pik. Hij liet me na rust opdraven als keeper. Ik kreeg bij mijn debuut geen goal tegen en ik had zowaar mijn plek gevonden.
Het was gisteren zo'n vijfentwintig jaar na mijn debuut. Ik zat op het puntje van de bank Nederland-Costa Rica te kijken. Een plek waar Tim Krul tot een paar tellen daarvoor ook zat, maar dan in Salvador. Het werd uiteindelijk een heroïsche avond voor hem, voor Nederland en voor het WK. Maar bovenal voor hem, de beste keeper die 'we' momenteel hebben.
De doelman in mij kwam weer even naar boven, toen Krul plaatsnam op de doellijn. Want waar veldspelers denken een adrenalinekick te krijgen als ze een doelpunt maken, daar krijgen keepers een waar orgasme bij een fantastische redding. De adrenaline die door Ruiz' aderen pompte, was peanuts vergeleken met het gevoel bij Krul. Een gevoel waar alleen mensen die ooit keeper zijn geweest zich in kunnen verplaatsen. Ik dacht even terug aan die druilerige ochtend in de provincie.
Als ik zou moeten kiezen tussen twintig goals of één wereldredding of gestopte strafschop, dan wist ik het wel. Je weet dat de kans op succes klein is, des te groter de ontlading als je uiteindelijk toch slaagt in je missie. De beste drug die er is. Mensen die beweren dat keepers een beetje gek moeten zijn, hebben misschien toch wel gelijk. Maar hoe zou jij je voelen als je iedere wedstrijd toewerkt naar een orgasme? En dat iedere redding weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten