WIK Deel 2: Gelukkig nieuwjaar, buurtjes

Gedurende 7,5 jaar heb ik met veel plezier aan de Westindischekade (in de volksmond de WIK) gewoond. In een serie blogs schrijf ik over het wel en wee in deze achterstandswijk. Vandaag deel 2: Gelukkig nieuwjaar, buurtjes.

'Kuthoer!'. De benedenbuurman laat er duidelijk geen misverstand over bestaan wat hij vindt van zijn vriendin. Hij, type holbewoner. Zij, gabberwijffie anno 2004. Het tweetal zorgt sinds hun intrek regelmatig voor overlast. Hij is agressief en schreeuwt veel, vooral als hij een paar biertjes heeft gehad. En laat dat nou net onderdeel van zijn ontbijt zijn. 

Met het stoom uit zijn oren sprint hij de trappen naar beneden, smijt de portiekdeur open en beent weg. Beneden klinkt gehuil. Het stel is begin twintig en opgegroeid in een zogenaamde Vogelaarwijk. Bek als een scheermes, trainingsbroek, maar veelal een hart van goud. Zo ook mijn benedenbuuf. Het gehuil gaat door merg en been en als ik haar tien minuten later tegenkom, biedt ze nederig haar excuses aan. 'Sorry, meneer', klinkt het, terwijl haar rode ogen veel leed verraden. Ik antwoord met een vraag: 'Gaat alles wel goed met je?'. Ze knikt en weet niet hoe snel ze weg moet komen.

's Avonds is het weer raak. Slaande ruzie met regelmatig een 'au', een 'kuthoer' en een dichtslaande deur die alles doet trillen  Zij werkt hem krijsend het huis uit. Een paar uur later klinkt gebeuk tegen de portiekdeur. Een 'vriendelijk' verzoek of de kuthoer de deur open wil doen. Zij weigert en na een hoop geschreeuw over en weer druipt hij weer af. De kroeg om de hoek wacht.

Gek genoeg lijken ze de dag erna weer het perfecte stelletje. Het 'liefdevolle' setje heeft zo te zien zelfs uitbreidingsplannen: buurvrouw is zwanger. Tussen de ruzies door hebben ze, en voornamelijk hij, nog een gaatje weten te vinden voor een sekspartij. Negen maanden later is de liefdesbaby er en het gezinnetje is compleet: man, vrouw en zoontje.

Het is een doordeweekse avond halverwege december. De baby huilt en het huilen gaat na een kwartier over in hysterisch gesnik. Het kind kan nauwelijks nog ademhalen en is totaal in paniek. Ik hoor het kraken van de vloer in het appartement onder me en het geluid van een openslaande deur volgt. Iedere stap klinkt dof. Vaderlief komt blijkbaar polshoogte nemen. 'Hou je bek, kutkind!', schreeuwt hij het weerloze mannetje toe. Ik probeer de slaap weer te vatten, maar het leed onder mij zorgt ervoor dat dit nauwelijks lukt. Het kind toont zich opvallend volwassen voor zijn leeftijd en geeft geen kik meer.

De buurvrouw ligt die nacht blijkbaar ook wakker van de opvoedkunsten van haar vriend en neemt het dappere besluit hem de toegang tot het huis te ontzeggen. Ze ontpopt zich in de periode erna tot een echte moeder. Af en toe komt hij nog een keer langs, maar zodra er ruzie ontstaat, schopt ze hem de deur uit. Op een woensdagmiddag gaat het echter weer helemaal mis. Onder de ogen van zijn kind slaat papa uit agressie een raam aan diggelen. Het bloed stroomt rijkelijk onder de ogen van zijn zoontje. Een aanwezige vriendin van de buurvrouw maakt de boel in allerijl schoon, maar hetgeen is gebeurd, valt niet meer uit te wissen. De hele buurt heeft het gezien en veroordeeld.

In de weken die volgen lijkt het kind spoorloos. De Raad voor de Kinderbescherming blijkt het jochie uit huis te hebben geplaatst. Een enorme klap voor de jonge ouders zo blijkt tijdens Oud en Nieuw. Het nieuwjaarsvuur wordt niet gedoofd door tranen van verdriet, maar brandende gehouden met een kinderwagen, een wipstoel, een Maxi-Cosi en een aankleedkussen. Vol verbazing aanschouw ik het geheel, terwijl zij nog een blikje Euroshopper-bier opentrekken en een joint draaien. Gelukkig nieuwjaar, buurtjes...

(Een paar maanden na het verbranden van de kinderspullen mocht het kind weer enkele dagdelen per week bij zijn ouders (voornamelijk zijn moeder) zijn. Het stel is vanwege de aanhoudende ruzies inmiddels op last van de woningstichting verhuisd naar een andere wijk. Onlangs zag ik de moeder met het kind fietsen. Beiden glimlachend)